انتخاب استراتژی توسعۀ زمین در بافت های مسئله دار نمونۀ موردی: محلۀ عامری شهر اهواز

بافت­های مسئله دار بخش­هایی از شهر هستند که بنا ­به ­دلایلی از چرخۀ اقتصادی شهر جدا شده و به شکل کانون نارسایی­های اقتصادی، اجتماعی، و محیطی درآمده اند. بر این اساس، امکان تطبیق توسعۀ متوازن در این بافت ها با سایر مناطق شهر نیست و به تدریج از چرخه توسعۀ پویای شهر دور می گردند. از طرفی کاربست شیوه های متنوع مداخله در بافت مسئله دارْ بازتاب های اقتصادی و اجتماعی متفاوتی را در جوامع به دنبال داشته است. انتخاب شیوۀ توسعۀ زمین در بافت های پر یکی از مهم ترین عرصه­های مداخله است و از سه مؤلفۀ اهداف، شرایط سودآوری، و تمایلات ساکنین اثر می پذیرد و یکی از مهم ترین عوامل در تحقق پذیری برنامه­های توسعه است. در این تحقیق استراتژی­های توسعۀ زمین به صورت تطبیقی مقایسه شدند: مؤلفۀ انتخاب هدف مداخله که از روندها و عوامل حاکم بر مسائل، ویژگی­های متمایز منطقه، و بافت اجتماعی آن تاثیر می گیرد، مؤلفۀ سطح سودآوری که به ضوابط و منطقه بندی طرح­­های بالادستی، اختلاف قیمت زمین و بنا و... بستگی دارد، و مؤلفۀ سطح تمایل مالکان که بر عوامل سطح اعتماد عمومی مالکان به نهادهای حقوقی و عمومی و انواع شیوه­های مشارکت بر زمین و توسعه دلالت دارد. روند جداافتادگی بافت از مرکز شهر و پیرامون به تدریج تنزل بازار محله را به دنبال داشته و  به این ترتیب روند خروج بافت اجتماعی کهن فزونی یافته است. بر این اساس با توجه به روند این عوامل، امکان­سنجی سودآوری مداخله در بافت و ساختار اجتماعی محله مشخص گردید، که روش آژانس بازسازی جامعۀ محلی و از روش های خودسرمایه ده محسوب می گردد و چارچوب مناسبی برای مداخله با هدف بازگرداندن هویت سکونتی و فعالیتی بافت و افزایش ماندگاری ساخت اجتماعی محله به شمار می رود.